Polski język migowy (PJM) to język naturalny stanowiący narzędzie codziennej komunikacji i ważny wyznacznik tożsamości kilkudziesięciu tysięcy głuchych Polaków, czyli jednej z najliczniejszych mniejszości językowych w naszym kraju. Właściwościami gramatycznymi i systemem leksykalnym PJM różni się zasadniczo od polszczyzny, która dla wielu osób głuchych jest językiem drugim, a zatem – tak jak w wypadku języków obcych – sprawiającym poważne trudności komunikacyjne.
O polskim języku migowym
Choć PJM rozwija się od początków XIX w. (pierwsza na obecnych ziemiach polskich szkoła dla dzieci niesłyszących powstała w 1817 r.), jego użytkownicy nadal napotykają wiele utrudnień w korzystaniu z pełni praw komunikacyjnych. W ostatnim czasie polskie prawodawstwo zaczyna jednak dostrzegać potrzeby komunikacyjne tej mniejszości. Ważną zmianę w tym zakresie stanowiła przede wszystkim Ustawa o języku migowym i innych środkach komunikowania z 2011 r.
Realizacja założeń ustawowych bardzo często natrafia na zasadniczą trudność w postaci braku profesjonalnych usług tłumaczeniowych. Przeszkodą w ich zapewnianiu bywa brak odpowiedniej terminologii specjalistycznej. Dotyczy to w szczególności dwóch obszarów o olbrzymim znaczeniu w życiu osób głuchych – leksyki medycznej i prawniczej.
Ze względu na to, że PJM rozwijał się przez dekady jako język stygmatyzowany, jego zasób leksykalny obejmował przede wszystkim słownictwo codzienne, a nie terminologię specjalistyczną. Ta ostatnia zaczęła się jednak rozwijać dynamicznie w ostatnim dwudziestoleciu jako efekt coraz wyższego poziomu wykształcenia wielu osób głuchych i coraz częstszego wykorzystywania PJM w komunikacji naukowej.